Stel nou dat die Maya’s ongelijk hebben. Dat die ene Maya een vuiltje in zijn oog had toen hij het einde van de wereld uitrekende. En dat we na 21 december van dit jaar dus vrolijk doorgaan op deze planeet. Dan kunnen we er maar beter voor zorgen dat we die aardbol wat beter verzorgen. Doen we dat niet, dan heb je geen Maya’s nodig om het einde te voorspellen. Grote bedrijven kunnen door hun omvang en kracht iets betekenen voor de samenleving. Ben je niet groen, dan ben je een oen. Duurzaamheid staat prominent op de agenda. Bij een van de multinationals werkt Tex Gunning, lid van de Raad van Bestuur bij Akzo Nobel. En behalve dat hij de ‘pain uit paint’ wil halen, heeft hij ook nadrukkelijk de mens centraal staan. Onlangs hield hij een uit het hart gegrepen lezing bij het NIVOZ, een denktank voor onderwijs. Kern van zijn betoog was dat we ons momenteel bevinden in een overgangsperiode van twee tijdperken. We maken ons nu los van het egoxefsme en korte termijn gewin. Los van de GSM-mannetjes. U kent er allemaal wel een paar in uw omgeving. Mensen waarbij het leven alleen draait om geld, status en macht. Als we daar niets aan doen, koersen we af op de ‘perfect storm’, aldus Gunning. De wereld van vandaag lijkt in niets op de wereld die we als goed en eerlijk voor ogen hadden toen we kind waren. En dus zegt Gunning, moeten we terug naar de universele waarden die in een ieder van ons resoneren: eerlijk delen, voor elkaar zorgen, respectvol zijn, de zwakkeren beschermen. Maar dat zijn we een beetje kwijt geraakt op de weg naar het volwassen worden. Terwijl we weten dat je samen sterker staat dan alleen. Gunning probeert vanuit de kracht die een multinational kan ontwikkelen dingen te veranderen. Een prachtig voorbeeld voor iedereen. Drie jaar geleden hadden we Gunning uitgenodigd voor het MWG congres. Hij vond het belangrijk dat we er in de media ook wat aan gingen doen. Want, zei hij, media is het allerbelangrijkste instrument voor cultuur en gedragsverandering. Jullie hebben toegang tot grote groepen mensen. Met die invloed moeten jullie bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen in meer sociale, gemeenschappelijke en spirituele waarden. Laten we dat doen. Libelle, Facebook, RTL en alle andere mediamerken, activeer je achterban en maak er een mooi overgangsjaar van. Fuck de Maya’s.

Column Adformatie 26 januari 2012

Dit is een uitgelezen kans. Dat Libelle mij vraagt uit te leggen hoe de ideale mannenweek er nu uitziet. Op een podium voor dik twee miljoen Libelle-lezeressen en een paar verdwaalde mannen die ook willen weten van een elastieken huid en een hippe handtas. En of ik dat even wil doen in ongeveer vierhonderd woorden. Een willekeurige man kan dat natuurlijk met gemak in de helft van dat aantal. Maar goed, ik doe mijn best.

Het is natuurlijk heel verleidelijk om meteen te vertellen over minimaal drie keer per week ballen met pindasaus op tafel. Maar laat ik eerst de serieuze zaken aanpakken. Op maandag zou ik een grote container voor het huis laten zetten. Gaan we eerst even opruimen. Die kastjes die al vijf jaar in de schuur werkloos in de weg staan voor ‘je weet maar nooit’ gaan er direct in. Kan ik weer eens vrij door de schuur lopen en mijn zorgvuldig opgehangen gereedschap bewonderen. Dat kan ik dan mooi doen tijdens het dagelijks ingestelde stilte-uur. Dan zijn vragen als: ‘waar denk je aan’ en ‘wat gaan we nu doen’ even verboden. Elke vraag is dan verboden.

Ook gaan we werk maken van het ruimen van alle schaaltjes en kommetjes die niet in de afwasmachine mogen. Hebben we ook weer lekker plek in de lades. Op zolder verzamelt mijn vrouw Marjolein meer rotzooi dan Malle Pietje in zijn beste dagen. Voor de tweejaarlijkse rommelmarkt. Ik geef haar alvast de x80 100,- van de rommelmarktopbrengst en gooi ook die boel in de container.

Mijn verjaardag vieren we ook meteen maar in deze week. We zetten een stuk van de woonkamer af met rood-wit lint: hier kunnen de mannen lekker onder elkaar zijn. Bier drinken, lachen en dom voor ons uitkijken, onze specialiteit. In deze week doen we trouwens ook niet aan lijstjes. We zien wel hoe het komt. Natuurlijk gaan we samen ook een avond uit eten. Ik kies voor een restaurant waar de menukaart bij elke gang maar één gerecht heeft. Geen oeverloos getwijfel dus over wat te eten.

Aan het einde van de week wordt de container, inclusief drie lege emmers pindasaus opgehaald. Om de volgende dag maar weer snel over te gaan tot de orde van de dag. De 51 weken van Marjolein. Gelukkig maar.

Column Libelle No.3 13-19 januari 2012

Of ik de eerste column wilde schrijven in aanloop naar het MWG Congres 2012. Dat Congres heeft als thema ‘De Wedstrijd’. En de regels die het spel continu veranderen. Dus leuk bedacht dat we dan een estafette column gaan doen. En nu loop ik het eerste stuk met mijn schrijfstok. Op naar congresspreker Edward van de Ridder die als tweede teamlid – geheel volgens de estafetteregels – een makkelijk recht stuk mag rennen straks. Maar wie is eigenlijk Edward van de Ridder?

Even google-en dus. En ja, een interviewtje gevonden op de Sanoma Mediaparade van deze hardloper in communicatie. Daaruit is op te maken dat Edward met zijn bedrijf NOISE altijd “een context of mood creëert waarin mensen zo ontvankelijk mogelijk zijn” om vervolgens keihard toe te slaan met een merkboodschap. Daarbij worden veelal mediapartners ingeschakeld. Een van de termen die daarbij valt is ‘alibimarketing’. Het voorbeeld dat werd gegeven is dat een partner van PWC via ‘cold calls’ geen contact kreeg met CEO’s van bepaalde bedrijven. Maar door de CEO een interview aan te bieden op FD.nl door de betreffende partner, lukte dat opeens wel. Edward erkende doodleuk, dat het niet ging om de kijkers. En ook nog dat het om Harry Mens-achtige televisie ging. Brrr. Als de CEO maar kon zeggen dat hij in het rijtje met video’s op de FD.nl was te zien. Dus dat is wat NOISE dan doet? Mediapartners misbruiken om alibi’s te creëren. Hoe zou FD-baas Jacques Kuyf zich gevoeld hebben na deze verkrachting? Maakt dit zijn merk ook sterker?

Beste Edward, dit was vast niet jouw bedoeling. Je had teveel gedronken tijdens dit interview, of je had een pilletje op. Pak het stokje van me over, leg het mij en de lezers uit. En de mensen op het Congres straks. Kom op Edward, make some NOISEx85

Estafette-Column Adformatie.nl van 9 januari 2012 in aanloop naar MWG congres 2012

Lees de complete column-estafette HIERRR

Uitvaartverzekeraar Yarden heeft hartje zomer een halve pagina gescoord in de Telegraaf. Alleen niet met het soort free publicity waar de marketing manager op had gehoopt. Wat is het geval? De uitvaartverzekeraars zijn begonnen met het ophangen van banieren met levensgroot logo bij crematoria. Volgens een woordvoerder is er bewust gekozen voor banieren en niet voor vlaggen. Toch lijkt het op de foto bij het artikel of we naar een NAVO hoofdkwartier zitten te kijken in plaats van naar een crematorium. Een flinke rij masten met enorme in volle glorie wild wapperende banieren met logo’s. En dan hangen zo nog geeneens halfstok. Nabestaanden irriteren zich aan de banieren lezen we in het artikel. Ook aan de kopjes koffie met reclame bij afloop. Je ziet zo’n marketing manager al in een brainstorm op de hei voor je. Uitzenden van reclame via televisie en radio is uit de tijd! We moeten van bereiken naar beraken! Belevenis marketing is het toverwoord! Je moet de mensen dus bereiken als ze midden in de rouw zitten, dan komt onze boodschap extra hard aan. Volgens een uitgelekt marketingplan 2010 heeft één van de uitvaartverzekeraars nog veel meer verrassende communicatie-oplossingen in petto. Zo ligt er een plan om na een crematie te gaan flyeren met een happy hour. Laat jezelf cremeren tussen vijf en zes ‘s middags, want dan kan dat voor de halve prijs. Innovatief is ook dat er tijdens de afscheidceremonie tussen de afscheidsliedjes door, radiocommercials en jingles te horen zullen zijn van de verzekeraar. Met boodschappen die aansluiten op de behoeften in een recessie. Zoals: twee begraven, één betalen bijvoorbeeld. Maar niet alles gaat over prijs. Er wordt ook aan toegevoegde waarde gedacht. Zoals: uw dood mét gladiolen. En ook: U bent dood, het bier daarna niet. Tevens zullen er hostesses bij crematies rondlopen als schaars geklede engelen die voorlichting geven over hoe u zich kunt verzekeren van een mooi plekje in de hemel. Verder zijn er crematoria waar u in de veelal prachtige tuin achter de kist een tractor heen en weer ziet rijden met daarachter een platte kar met een enorm groot logo er op. Gewoon omdat het kan. Nee, de uitvaarverzekeraars zijn echt lekker bezig. Volgens de woordvoerder in het artikel zijn naamsvermelding en herkenbaarheid onmisbaar voor een onderneming. ” Dat hoort bij de moderne tijd”, aldus de zegsman. Dat u het maar weet. Als het over lijken gaat, moet u bij uw uitvaartverzekeraar zijn.

Adformatie column 19 augustus 2009